Sneuvelen en lijden, vallen en opstaan
21/02/10 17:32 Filed in: leiden in tijden van
oorlog
Na een spannende en boeiende strijd is afgelopen vrijdag het
kabinet Balkenende-IV gevallen. Of eigenlijk is het kabinet
gesneuveld, zoals oorlogsslachtoffers (en kopjes…) sneuvelen. De
discussies over de oorlog in Irak en Uruzgan zijn dit kabinet
fataal geworden. Bos, Balkenende en Verhagen hadden vijandelijke
stellingen betrokken en wilden die niet meer verlaten in het belang
van de (lijdende) coalitie. De “regeringstroepen” hadden er een
zooitje van gemaakt en niemand wilde meer de rommel van de ander
opruimen. Het was oorlog in de Tweede Kamer, en alle partijen
hebben verloren. Precies zoals je mag verwachten in een
oorlog…
Leiderschap ontbrak, er was geen kapitein meer op een zinkend schip. En dus werd de Tweede kamer geënterd en gekaapt door de piraten van GroenLinks, SP, PVV en VVD.
Bevreemdend om te merken dat we allemaal militaire termen gebruik(t)en om de discussies en ontstane situaties te schetsen. Waar zijn de termen (en het bijbehorende geloof in) samenwerken, vertrouwen, opbouwen en innovatie gebleven? En dat in een land waar vrede heerst en we discussiëren over (en meedoen aan) een opbouwmissie, een missie waarvoor we van onze bondgenoten veel lof krijgen (zie o.a. Hillary Clinton: http://www.youtube.com/watch?v=RCsKuQC64SU). Blijkbaar zijn we in Verweggistan succesvoller dan dichtbij huis: we proberen de wereld te bevrijden van oorlogen, maar binnenslands vechten we elkaar de tent uit.
Vandaag (zondag), nog geen twee dagen later, is het “met scherp schieten” nog niet gestopt. De PvdA kiest de aanval en zegt dat Balkenende geen meter meer bewoog (nadat Bos zijn standpunt via de media duidelijk had gemaakt) en Balkenende zegt dat de PvdA geen meter meer bewoog en onbetamelijk handelde (nadat Bos zijn standpunt ook in de Tweede Kamer had duidelijk gemaakt). De standpunten van PvdA en CDA waren kortom loopgraven, en inmiddels is de hele coalitie daarin levend begraven.
Zowel Bos als Verhagen zegt inmiddels publiekelijk dat het hem spijt dat “de anderen” de politieke strijd zo respectloos probeerden te voeren over de rug van de Uruzgan-veteranen en -slachtoffers. Een mooi bewijs van de pot die de ketel verwijt (it takes one to know one…)?
We moeten weer snel ons vocabulaire aanpassen en de oorlogsretoriek laten varen, want onze politici zijn alweer bezig met vooruitkijken. Ze zijn gevallen, maar binnen twee dagen weer opgestaan. De veldslag is verloren, maar de oorlog (nog) niet. Geen tijd om de wonden te laten helen, de (verkiezings)strijd gaat verder! En wanneer die strijd gestreden is beginnen we aan de wederopbouw van ons eigen land, in dezelfde arena met andere gladiatoren…
Voor leiden was vorige week geen plaats, voor lijden is nu geen tijd.
Leiderschap ontbrak, er was geen kapitein meer op een zinkend schip. En dus werd de Tweede kamer geënterd en gekaapt door de piraten van GroenLinks, SP, PVV en VVD.
Bevreemdend om te merken dat we allemaal militaire termen gebruik(t)en om de discussies en ontstane situaties te schetsen. Waar zijn de termen (en het bijbehorende geloof in) samenwerken, vertrouwen, opbouwen en innovatie gebleven? En dat in een land waar vrede heerst en we discussiëren over (en meedoen aan) een opbouwmissie, een missie waarvoor we van onze bondgenoten veel lof krijgen (zie o.a. Hillary Clinton: http://www.youtube.com/watch?v=RCsKuQC64SU). Blijkbaar zijn we in Verweggistan succesvoller dan dichtbij huis: we proberen de wereld te bevrijden van oorlogen, maar binnenslands vechten we elkaar de tent uit.
Vandaag (zondag), nog geen twee dagen later, is het “met scherp schieten” nog niet gestopt. De PvdA kiest de aanval en zegt dat Balkenende geen meter meer bewoog (nadat Bos zijn standpunt via de media duidelijk had gemaakt) en Balkenende zegt dat de PvdA geen meter meer bewoog en onbetamelijk handelde (nadat Bos zijn standpunt ook in de Tweede Kamer had duidelijk gemaakt). De standpunten van PvdA en CDA waren kortom loopgraven, en inmiddels is de hele coalitie daarin levend begraven.
Zowel Bos als Verhagen zegt inmiddels publiekelijk dat het hem spijt dat “de anderen” de politieke strijd zo respectloos probeerden te voeren over de rug van de Uruzgan-veteranen en -slachtoffers. Een mooi bewijs van de pot die de ketel verwijt (it takes one to know one…)?
We moeten weer snel ons vocabulaire aanpassen en de oorlogsretoriek laten varen, want onze politici zijn alweer bezig met vooruitkijken. Ze zijn gevallen, maar binnen twee dagen weer opgestaan. De veldslag is verloren, maar de oorlog (nog) niet. Geen tijd om de wonden te laten helen, de (verkiezings)strijd gaat verder! En wanneer die strijd gestreden is beginnen we aan de wederopbouw van ons eigen land, in dezelfde arena met andere gladiatoren…
Voor leiden was vorige week geen plaats, voor lijden is nu geen tijd.