Sneuvelen en lijden, vallen en opstaan
21/02/10 17:32 Filed in: leiden in tijden
van oorlog
Na een spannende en boeiende strijd is afgelopen vrijdag het
kabinet Balkenende-IV gevallen. Of eigenlijk is het kabinet
gesneuveld, zoals oorlogsslachtoffers (en kopjes…) sneuvelen. De
discussies over de oorlog in Irak en Uruzgan zijn dit kabinet
fataal geworden. Bos, Balkenende en Verhagen hadden vijandelijke
stellingen betrokken en wilden die niet meer verlaten in het belang
van de (lijdende) coalitie. De “regeringstroepen” hadden er een
zooitje van gemaakt en niemand wilde meer de rommel van de ander
opruimen. Het was oorlog in de Tweede Kamer, en alle partijen
hebben verloren. Precies zoals je mag verwachten in een
oorlog…
Leiderschap ontbrak, er was geen kapitein meer op een zinkend schip. En dus werd de Tweede kamer geënterd en gekaapt door de piraten van GroenLinks, SP, PVV en VVD.
Bevreemdend om te merken dat we allemaal militaire termen gebruik(t)en om de discussies en ontstane situaties te schetsen. Waar zijn de termen (en het bijbehorende geloof in) samenwerken, vertrouwen, opbouwen en innovatie gebleven? En dat in een land waar vrede heerst en we discussiëren over (en meedoen aan) een opbouwmissie, een missie waarvoor we van onze bondgenoten veel lof krijgen (zie o.a. Hillary Clinton: http://www.youtube.com/watch?v=RCsKuQC64SU). Blijkbaar zijn we in Verweggistan succesvoller dan dichtbij huis: we proberen de wereld te bevrijden van oorlogen, maar binnenslands vechten we elkaar de tent uit.
Vandaag (zondag), nog geen twee dagen later, is het “met scherp schieten” nog niet gestopt. De PvdA kiest de aanval en zegt dat Balkenende geen meter meer bewoog (nadat Bos zijn standpunt via de media duidelijk had gemaakt) en Balkenende zegt dat de PvdA geen meter meer bewoog en onbetamelijk handelde (nadat Bos zijn standpunt ook in de Tweede Kamer had duidelijk gemaakt). De standpunten van PvdA en CDA waren kortom loopgraven, en inmiddels is de hele coalitie daarin levend begraven.
Zowel Bos als Verhagen zegt inmiddels publiekelijk dat het hem spijt dat “de anderen” de politieke strijd zo respectloos probeerden te voeren over de rug van de Uruzgan-veteranen en -slachtoffers. Een mooi bewijs van de pot die de ketel verwijt (it takes one to know one…)?
We moeten weer snel ons vocabulaire aanpassen en de oorlogsretoriek laten varen, want onze politici zijn alweer bezig met vooruitkijken. Ze zijn gevallen, maar binnen twee dagen weer opgestaan. De veldslag is verloren, maar de oorlog (nog) niet. Geen tijd om de wonden te laten helen, de (verkiezings)strijd gaat verder! En wanneer die strijd gestreden is beginnen we aan de wederopbouw van ons eigen land, in dezelfde arena met andere gladiatoren…
Voor leiden was vorige week geen plaats, voor lijden is nu geen tijd.
Leiderschap ontbrak, er was geen kapitein meer op een zinkend schip. En dus werd de Tweede kamer geënterd en gekaapt door de piraten van GroenLinks, SP, PVV en VVD.
Bevreemdend om te merken dat we allemaal militaire termen gebruik(t)en om de discussies en ontstane situaties te schetsen. Waar zijn de termen (en het bijbehorende geloof in) samenwerken, vertrouwen, opbouwen en innovatie gebleven? En dat in een land waar vrede heerst en we discussiëren over (en meedoen aan) een opbouwmissie, een missie waarvoor we van onze bondgenoten veel lof krijgen (zie o.a. Hillary Clinton: http://www.youtube.com/watch?v=RCsKuQC64SU). Blijkbaar zijn we in Verweggistan succesvoller dan dichtbij huis: we proberen de wereld te bevrijden van oorlogen, maar binnenslands vechten we elkaar de tent uit.
Vandaag (zondag), nog geen twee dagen later, is het “met scherp schieten” nog niet gestopt. De PvdA kiest de aanval en zegt dat Balkenende geen meter meer bewoog (nadat Bos zijn standpunt via de media duidelijk had gemaakt) en Balkenende zegt dat de PvdA geen meter meer bewoog en onbetamelijk handelde (nadat Bos zijn standpunt ook in de Tweede Kamer had duidelijk gemaakt). De standpunten van PvdA en CDA waren kortom loopgraven, en inmiddels is de hele coalitie daarin levend begraven.
Zowel Bos als Verhagen zegt inmiddels publiekelijk dat het hem spijt dat “de anderen” de politieke strijd zo respectloos probeerden te voeren over de rug van de Uruzgan-veteranen en -slachtoffers. Een mooi bewijs van de pot die de ketel verwijt (it takes one to know one…)?
We moeten weer snel ons vocabulaire aanpassen en de oorlogsretoriek laten varen, want onze politici zijn alweer bezig met vooruitkijken. Ze zijn gevallen, maar binnen twee dagen weer opgestaan. De veldslag is verloren, maar de oorlog (nog) niet. Geen tijd om de wonden te laten helen, de (verkiezings)strijd gaat verder! En wanneer die strijd gestreden is beginnen we aan de wederopbouw van ons eigen land, in dezelfde arena met andere gladiatoren…
Voor leiden was vorige week geen plaats, voor lijden is nu geen tijd.
Modder in de polder
25/01/10 23:18 Filed in: moraliseren en
polariseren
Het is vandaag 25 januari, en mijn tweede observatie waarover ik
wil schrijven is dat medelanders het erg leuk schijnen te vinden om
anderen te bekritiseren, het liefst op een moment dat die ander
niet in de buurt is. Ik zal twee voorbeelden noemen.
Peter R. de Vries bekritiseerde Geert Wilders omdat hij vindt dat Geert gevaarlijk is en “een demagoog met de potentie van een volksmenner” (zie bijvoorbeeld zijn eigen weergave van de discussie). Dat deed hij in een programma waarbij Geert niet aanwezig was. De omroepen zenden dit graag uit: polariseren, onenigheid, het lijkt wel alsof het door “de media” aangemoedigd wordt… Maar liever niet in een debat, want dan kijkt er niemand meer.
Ik vind dat Peter R. de Vries (wat overdreven trouwens om die R iedere keer te vermelden…) polariserend bezig is op het moment dat hij zijn “kritiek” uit. De pot verwijt de ketel dus dat hij zwart ziet… Waarom is het standpunt van Peter beter dan dat van Geert? Waarom zou ik/zouden wij het met Peter eens zijn? Omdat het de mening van Peter is en omdat Peter een beter mens is dan Geert? Gevolg van de ongezouten uiting van Peter was dat Geert nóg meer aandacht krijgt dan hij toch al krijgt, dat Peter niet meer serieus genomen wordt (sic) en vooral dat het weer eens niet gaat over de inhoud (PVV partijprogramma) maar over de vorm (de toon van de uitspraken van Geert, en de aandachttrekkerij van beide heren).
Een vergelijkbaar gevoel krijg ik bij de columns van Youp van ’t Hek. Hij probeerde afgelopen zaterdag op een grappige manier de directeur van de NS belachelijk te maken (met name het feit dat de beste man zoveel verdient ondanks het feit dat de treinen een paar dagen niet reden vanwege de sneeuw), maar slaagde daar wat mij betreft niet in. Ten eerste omdat ik het niet gek vind dat zo iemand veel verdient (hij heeft volgens mij meer verantwoordelijkheden en werkt harder dan Youp zelf) en ten tweede omdat ik het ook niet gek vind dat de treinen uitvallen als er teveel sneeuw tegelijk valt: zelfs in Duitsland raakt het openbare leven dan ontwricht. Youp moet volgens mij een column schrijven die aanzet tot nadenken, en niet proberen gemakkelijk te scoren door te klagen over anderen (zie mijn vorige blog-entry).
Moraal van dit verhaal: als je het oneens bent met iemand, laat dat dan rechtstreeks en integer aan die ander weten, en weerwoordloos kritiek leveren vergroot het probleem in plaats van dat het een oplossing dichterbij brengt. De ego’s van (sommige) mensen maken de problemen groter dan ze zijn. Door met modder te gooien maak je het probleem en de oplossing niet helderder en breng je de standpunten niet dichter bij elkaar.
Peter R. de Vries bekritiseerde Geert Wilders omdat hij vindt dat Geert gevaarlijk is en “een demagoog met de potentie van een volksmenner” (zie bijvoorbeeld zijn eigen weergave van de discussie). Dat deed hij in een programma waarbij Geert niet aanwezig was. De omroepen zenden dit graag uit: polariseren, onenigheid, het lijkt wel alsof het door “de media” aangemoedigd wordt… Maar liever niet in een debat, want dan kijkt er niemand meer.
Ik vind dat Peter R. de Vries (wat overdreven trouwens om die R iedere keer te vermelden…) polariserend bezig is op het moment dat hij zijn “kritiek” uit. De pot verwijt de ketel dus dat hij zwart ziet… Waarom is het standpunt van Peter beter dan dat van Geert? Waarom zou ik/zouden wij het met Peter eens zijn? Omdat het de mening van Peter is en omdat Peter een beter mens is dan Geert? Gevolg van de ongezouten uiting van Peter was dat Geert nóg meer aandacht krijgt dan hij toch al krijgt, dat Peter niet meer serieus genomen wordt (sic) en vooral dat het weer eens niet gaat over de inhoud (PVV partijprogramma) maar over de vorm (de toon van de uitspraken van Geert, en de aandachttrekkerij van beide heren).
Een vergelijkbaar gevoel krijg ik bij de columns van Youp van ’t Hek. Hij probeerde afgelopen zaterdag op een grappige manier de directeur van de NS belachelijk te maken (met name het feit dat de beste man zoveel verdient ondanks het feit dat de treinen een paar dagen niet reden vanwege de sneeuw), maar slaagde daar wat mij betreft niet in. Ten eerste omdat ik het niet gek vind dat zo iemand veel verdient (hij heeft volgens mij meer verantwoordelijkheden en werkt harder dan Youp zelf) en ten tweede omdat ik het ook niet gek vind dat de treinen uitvallen als er teveel sneeuw tegelijk valt: zelfs in Duitsland raakt het openbare leven dan ontwricht. Youp moet volgens mij een column schrijven die aanzet tot nadenken, en niet proberen gemakkelijk te scoren door te klagen over anderen (zie mijn vorige blog-entry).
Moraal van dit verhaal: als je het oneens bent met iemand, laat dat dan rechtstreeks en integer aan die ander weten, en weerwoordloos kritiek leveren vergroot het probleem in plaats van dat het een oplossing dichterbij brengt. De ego’s van (sommige) mensen maken de problemen groter dan ze zijn. Door met modder te gooien maak je het probleem en de oplossing niet helderder en breng je de standpunten niet dichter bij elkaar.
(k)laagland of (s)laagland?
10/01/10 22:57 Filed in: klagen of
slagen?
Dit is mijn eerste “entry” in mijn weblog, en ik wil meteen de
serieuze koe maar eens bij z’n gevoelige horens vatten...
Ik maak me al enige tijd grote zorgen over de toenemende stroom van negatieve berichten in de Nederlandse media. De Wakkere Krant voorop, maar daar wil ik het niet over hebben (alhoewel dat lezerspubliek wel het meest bevattelijk is voor nieuws dat geen nieuws is maar de mening van de krant...).
Steeds vaker valt het me op dat we als klein kikkerland (laagland) over bijna alles een mening hebben en dat die mening bijna altijd negatief is. Als het sneeuwt dan raakt het zout op (“de regering heeft niet genoeg zout gekocht!”), als een TBS’er ontsnapt dan deugt het hele TBS-systeem niet meer, als er een banken crisis is dan is dat de schuld van de regering die onvoldoende toezicht houdt, als een metrolijn niet probleemloos aangelegd kan worden dan is er -dus- geknoeid bij de berekeningen, als er een olifant in een Moskou’s circus het koud heeft dan is dat dierenmishandeling... We geven een abstracte entiteit (de regering, het weer, de gemeente, de buren, de jeugd van tegenwoordig) de schuld en blijven hangen in verwijten, klachten, en zelf-medelijden... Hebben we niks beters te doen???
Klagen is de oplossing niet, of zoals Theo Maassen het zegt: “oplossingen zijn het probleem niet!” Voor ieder probleem bestaat meer dan één oplossing, en als we een keuze gemaakt hebben is er altijd wel iemand die vindt dat een andere oplossing beter is of zou zijn geweest. De praktijk is dat complexe problemen om drastische (soms onorthodoxe) oplossingen vragen, die vaak weer nieuwe (kleinere, minder zwaar wegende) problemen met zich meebrengen, dat je daardoor niet iedereen tevreden kan houden, en dat het vaak beter is om íets te doen dan om níets te doen.
Ik ben ervan overtuigd dat een oplossing nooit alleen maar goed of fout is. Laten we onze tijd besteden aan het optimaal uitwerken, doorwerken en meewerken aan de gekozen oplossing. Denk bijvoorbeeld mee over hoe we de treinen tóch kunnen laten rijden als het langdurig vriest (vrijwilligers die de wissels ontdooien?), houdt je stoep schoon als het gesneeuwd heeft zodat er geen ongelukken gebeuren, steun goede doelen voor mensen (of dieren of planten) die het minder goed hebben dan jij, doe niet mee aan kansspellen (of hypotheek- of spaarconstructies) waarvan je de spelregels niet begrijpt... Uiteindelijk zijn jij en ik verantwoordelijk voor ons eigen welbevinden en dat lukt het best als we ons (on)geluk in eigen hand nemen en de volledige verantwoordelijkheid nemen voor onze beslissingen en keuzes (inclusief het leven in dit land).
Laten we van ons laagland een slaagland maken in plaats van een klaagland!
Ik maak me al enige tijd grote zorgen over de toenemende stroom van negatieve berichten in de Nederlandse media. De Wakkere Krant voorop, maar daar wil ik het niet over hebben (alhoewel dat lezerspubliek wel het meest bevattelijk is voor nieuws dat geen nieuws is maar de mening van de krant...).
Steeds vaker valt het me op dat we als klein kikkerland (laagland) over bijna alles een mening hebben en dat die mening bijna altijd negatief is. Als het sneeuwt dan raakt het zout op (“de regering heeft niet genoeg zout gekocht!”), als een TBS’er ontsnapt dan deugt het hele TBS-systeem niet meer, als er een banken crisis is dan is dat de schuld van de regering die onvoldoende toezicht houdt, als een metrolijn niet probleemloos aangelegd kan worden dan is er -dus- geknoeid bij de berekeningen, als er een olifant in een Moskou’s circus het koud heeft dan is dat dierenmishandeling... We geven een abstracte entiteit (de regering, het weer, de gemeente, de buren, de jeugd van tegenwoordig) de schuld en blijven hangen in verwijten, klachten, en zelf-medelijden... Hebben we niks beters te doen???
Klagen is de oplossing niet, of zoals Theo Maassen het zegt: “oplossingen zijn het probleem niet!” Voor ieder probleem bestaat meer dan één oplossing, en als we een keuze gemaakt hebben is er altijd wel iemand die vindt dat een andere oplossing beter is of zou zijn geweest. De praktijk is dat complexe problemen om drastische (soms onorthodoxe) oplossingen vragen, die vaak weer nieuwe (kleinere, minder zwaar wegende) problemen met zich meebrengen, dat je daardoor niet iedereen tevreden kan houden, en dat het vaak beter is om íets te doen dan om níets te doen.
Ik ben ervan overtuigd dat een oplossing nooit alleen maar goed of fout is. Laten we onze tijd besteden aan het optimaal uitwerken, doorwerken en meewerken aan de gekozen oplossing. Denk bijvoorbeeld mee over hoe we de treinen tóch kunnen laten rijden als het langdurig vriest (vrijwilligers die de wissels ontdooien?), houdt je stoep schoon als het gesneeuwd heeft zodat er geen ongelukken gebeuren, steun goede doelen voor mensen (of dieren of planten) die het minder goed hebben dan jij, doe niet mee aan kansspellen (of hypotheek- of spaarconstructies) waarvan je de spelregels niet begrijpt... Uiteindelijk zijn jij en ik verantwoordelijk voor ons eigen welbevinden en dat lukt het best als we ons (on)geluk in eigen hand nemen en de volledige verantwoordelijkheid nemen voor onze beslissingen en keuzes (inclusief het leven in dit land).
Laten we van ons laagland een slaagland maken in plaats van een klaagland!